Anne: How to be famous for 4 days

Uit het opschrijfboekje:

24-09
Terwijl ik dit schrijf op de veranda van het huis in Wekaseko waar we een paar dagen verblijven, staan er ongeveer 30 kinderen me aan te staren. Wekaseko is een bergdorpje in het noorden van Flores, waar mijn vader meerdere malen is geweest in het verleden, en getrouwd is geweest. Het is dus een bijzondere gebeurtenis dat hij hier terug komt na 12 jaar, met zijn kinderen.Het dorp is zeer klein en buitenlanders komen er niet. Dus, kom tot zien!

Een man met een grote zwarte snor en een klein hoofd vetelt me het grote nieuws van vandaag, er is een kalfje geboren. Als ik vraag of die dan ook ' enak' (lekker) is, moet iedereen heel erg hard lachen. We zijn hier meer dan een bezienswaardigheid, ik voel me een beroemdheid. Er wordt voor me gekookt, gewassen, gebeden, geknield en gezorgd. Dat wat de gasten en de mannen niet opeten, krijgen de vrouwen als restjes in de keuken achterin de tuin. Ik voel me als enige vrouw tussen 20 onderuitgezakte mannen met snorren en kreteksigaretten minder op mijn gemak. Dus ik vlucht regelmatig naar de keuken, achter het huis. Daar koken de vrouwen en wordt er stiekem gepraat over mooie mannen uit Belanda. John z'n foto valt goed in de smaak. Maar wel erg raar dat ik dan niet getrouwd ben, waarom niet? Ja, Belanda niet sama sama als Indonesia.Helpen mag ik niet. Niet meer, ik heb mijn kans verspild. Toen ik gisteren bij aankomst in m'n beste Indo vroeg of ik mocht helpen, gaven ze me een mes en een levende haan. Dit gaat me dan weer net iets te ver. weet ik veel hoe ik een haan moet slachten. Het was vast als grote eer bedoeld, maar sorry. Petra, een meisje van 7 snijdt zorgvuldig maar tergend langzaam de heel van de haan door terwijl ik foto's maak, dat durf ik dan weer wel. Mijn fototoestel is m'n geheime wapen hier. Een soort magie voor hun en een makkelijk communicatiemiddel. In de keuken wordt het steeds gezelliger. De keuken is gemaakt van bamboe en staat op palen, er lopen varkens, eenden, katten en waarschijnlijk ook ratten onderlangs, maar daar houd ik m'n oogkleppen voor op. Mannen zijn verboden in de keuken maar uiteindelijk beslissen ze dit zelf. Het voelt fout, oneerlijk en onaardig dat de mannen eerst mogen eten en dan pas de vrouwen en kinderen. Maar zij blijken er niet mee te zitten. Ze vinden me mooi, omdat ik zo wit ben. Ik hun, omdat ze het niet zijn. We begrijpen elkaar niet maar het is gezellig.

Vandaag op de scooter naar een dorp verderop. We gaan op de kopi (koffie) bij Tante Jopie. Die bestaat in Tiel, maar in Wekaseko ook... :) Ook gezellig! De school naast het huis van Tante Jopie loopt leeg terwijl de lessen nog niet afgelopen zijn. De kinderen zijn hier nieuwsgierig, de volwassenen ook. Scooters blijven naast je rijden om je eens goed te bekijken. Omngegeneerd maar hier volstrekt normaal. Hier is nieuwsgierigheid nog niet afgeleerd zoals in het westen. We doen spelletjes met de kinderen, Anne Maria Koekoek is een succesnummer. Tante Jopie vertelt dat ze vroeger bang werden gemaakt voor blanken. Ze kregen te horen dat er kinderhoofdjes gebruikt werden om bruggen mee te bouwen. ja... de sprookjes van Grimm zijn er niks bij. Morgen vertrekken we naar de bergen en wandelen we naar noord naar zuid Flores.

25-09
Een dag of wat later. We zijn door een paar lokale jongens uit de bergen gescorteerd naar een dorp verderop waar nog een zus van Meli woont. We zouden eitgenlijk pas in de namiddag vertrekken maar de plannen werden gewijzigd en vervroegd toen bleek dat er twee lijken onderweg waren naar het huis waar we verblijven. De overledenen uit een paar dorpen verderop moesten opgebaard liggen in het huis. Maar zodra die er zijn, mag je niet meer reizen voor een week. Een hoop zegeningen, gebeden, sigaretten uitdelen, foto's maken en oude shirtjes uitdelen later zijn we klaar om de bergen in te gaan. Dat was dan part 1 van how te be famous for 4 days. Op een gegeven moment wordt je wel een beetje kriegel van de minstens 20 kinderen die je op 1 meter afstand onophoudelijk blijven aanstaren terwijl je even een boekje aan het leven bent. Maar in het dorp waar we nu zitten zijn het niet alleen de kinderen maar ook de mannen die aan het werk 'waren'. Morgen gaan we 8 uur lopen door de bergen en slapen we wellicht weer bij een broer van een oom van een zus van een jeweethetniet van een familielid van Meli.
Meli is al een paar jaar niet meer in z'n hometown geweest. Hij woont in Kupang (Timor). Hij is zo katholiek als de pest en draagt een zak rozenkranzen en flesjes gezegende olie bij zich waar hij denkt mensen mee te genezen. Ik denk persoonlijk dat olie minder effectief is tegen kanker dan chemotherapie, maar dat denken ze hier niet. Je hebt in NL heel wat op je geweten met je olie, hier niet. Kortom, er gebeurt hier vanalles en tegelijk niks. Om 21.00 wordt je min of meer naar bed bestuurd en om 6.00 word je eruit gejengeld door het kleinste grut. Muren hebben oren? Hier hebben ze geeneens deuren of een plafond.

Afin, uiteindelijk ben ik nu weer in Ende, bewoonde wereld. Vannacht in een bed zonder vlooien geslapen, een douche aan een slang genomen (niet in een hutje achterin de tuin met een emmer water) en hebben we brood gegeten, ik begin er bijna uit te zien als een rijstkorrel denk ik....
Het was een fantastische ervaring, dat zeker. Traditionele dansen voor jou alleen, niet toeristisch gelukkig. Wat ook z'n nadelen heeft. Het gestaar went nog steeds niet. M'n spieren doen heel erg veel pijn van de 8 uur door de bergen lopen... maar we zijn er. I survived. Morgen vliegen we naar Kupang en dan nog 3 dagen en dan wordt het Singapore, waar John op me wacht. Tot in Singapore, dan gaan ' de avonturen van Anne in de rimboe' weer verder, maar dan met John!

Liefs!