Anne: De charme van het reizen

Veel mensen zeggen dat reizen heel tof is, maar dat het achteraf nog veel leuker is. Dat je achteraf om situaties kunt lachen.. Dat zal vast. Maar als je dan uiteindelijk enkele dagen bezig bent en niks lukt en je hebt geen idee, en niemand heeft een idee... kan het vooral als frustrerend gezien worden.

Er zijn verschillende manieren waarop ik nu na een paar dagen zwetend in busjes, boten etc kan beschrijven. Ik kan het optimistisch beschrijven, dat is uiteindelijk beter voor het algehele beeld van deze blog. Of pessimistisch, dat is wat realistischer, maar dan kom ik weer over als een zeurende backpackerin, en daar zijn er een hoop van hier in Indonesie. Ze zeuren over alles, van de airco, tot en met de stof in het busje. Zou toch eerder verwachten dat je na een paar maanden reizen alleen maar relaxter wordt, maar dan gaat dus niet voor iedereen op.

Ik ga het in ieder geval proberen een beetje te beschrijven, alsof er ook daadwerkelijk een charme aan het reizen zit. (De meeste mensen die het hebben over de charme van het reizen, bedoelen meestal dat het heel oncomfortabel was...) Maar vergeet niet, dat ik al dagen in busjes en boten zit, of op havenplaatsjes...

Momenteel in Ende, plaatje in het midden van Flores. Ongeveer een week geleden besloten we in 1x van Bali naar Flores te gaan.. in 1 x ja. Dat was dus een week geleden. De afstanden lijken hier niet wat ze zijn. Hier doe je gerust 10 uur over 200 kilometer. Dan is NL toch net iets efficienter, zonder bergen en wegen zonder gaten. De boot naar Lombok ging goed, een nachtje in Mataram gebleven en daar besloten een busticket te kopen die ons inclusief de 2 ferry's naar Flores zou brengen. We zouden het in 24 uur doen. De bus was te laat voor ferry nummer 1, naar Sumbawa. Als je de ene mist, mis je de volgende ook. Volgende dag om 9.00 in Sape (oost Sumbawa) Ondertussen zijn onze tickets afgepakt door een hek mannetje in een vies hemd en kunnen wij niet op de boot. Maar de vraag is of we de boot hebben gemist, of dat hij nog moet komen, of dat hij uberhaupt wel gaat... Of pas morgen of volgende week.. Stuck in Sape, dat wil je niet, geloof mij. En dan kun je wel met je Hollandse goede gedrag initiatief gaan tonen en vragen wanneer de ferry gaat maar niemand weet het. Maar ze zeggen niet dat ze het niet weten, ze zeggen dat de ferry morgen gaat of straks of al is geweest. Kortom, je weet niks. Je wacht een dag in Sape met nog een paar verloren Backpackers. Je neemt een Benhur (ja, dat is een paard en wagen... wie was ereerder, Ben Hur of de Benhur?) En je neemt een bordje rijst met kippenlever (wat je dan heel stiekem op het bord van grote broer schuift.. iehw)en je gaat weer eens kijken of je boot vandaag gaat. En waar zijn de tickets? Gone... gedoe, gedoe gedoe. Uteindelijk dan om 23.00... een boot. Pas op het moment dat we om 5.00 's morgens Flores bereikten en dan werd omgeroepen in de Indonesia Ferry, vertrouwde ik het pas weer allemaal. Na een dag Labuhanbadjo, door naar Ende. Weer 15 uur busje, berg op berg af... die reistabletjes gaan hard hier, wordt weer afkicken. Dan in Ende. ZUCHT....

Hier hebben we Meli ontmoet, een vriend van m'n vader uit een dorp in het noorden van Flores. Morgen gaan we off trail richting Wekaceko waar electriciteit nog uitgevonden moet worden en ze ons zullen verwelkomen met allerlei traditionele gebruiken. Ik zal me als Westers meisje toch over een aantal dingen heen moeten zetten, grenzen verleggen, m'n horizon verbreden, noem het wat je wil, maar ik zal proberen de charme ervan in te zien. Dagen reizen in zwetende busjes is niet leuk, maar als je dan uiteindelijk je bestemming bereikt heb je wel het gevoel dat je iets overwonnen hebt. Toch vliegen we de 28ste van Ende naar Kupang (oost Timor) en vanaf daar vliegen we naar Jakarta en dan ga ik door naar Singapore, waar John op me wacht. Maar nu eerst, off trail.

Hou me op de hoogte van de nieuwtjes daar. Ik laat weer van me horen als ik terug in de bewoonde wereld ben.

Liefs!